Een kwestie van timing – Diederik van Rossum

Het is niet goed om gehecht te zijn aan uiterlijkheden en overigens is het ook niet best om in jezelf gekeerd te zijn. In het eerste geval lijd je aan eenzijdige verheerlijking van materiële waarden met een niet te stoppen hebzucht naar iets. In het tweede geval ben je lijdend aan verheerlijking van spirituele waarden met een niet te stoppen hebzucht naar niets. Beide vormen van hebzucht gaan gepaard met een afwezigheid van individuele keuzevrijheid. In klinische kringen heet dat een verslaving.

Verslaving wordt wel omschreven als ‘een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk, los kan laten’. Zo omschreven heeft verslaving, naast de overbekende verschijningsvormen zoals sex, drugs en ‘rock en roll’, vele vermommingen. Wat te denken van trouw en loyaliteit, van niet te stoppen werklust of van de niet te verbreken koppeling tussen werk en inkomen. De meest opvallende verslaving van tegenwoordig is die van de beweging. We worden dagelijks lastig gevallen door wit bebaarde hoogleraren die ons aan het bewegen willen zetten. Mocht je daar overigens te jong mee beginnen dan heet dit bewegen ADHD en is het een ziekte waarvan je genezen dient te worden.

Continuïteit wordt wel omschreven als ‘voortgang zonder onderbreking’. Deze omschrijving is bijna identiek aan die van verslaving. Continuïteit is echter een verslaving die wordt beloond met medailles of bonussen, terwijl andere verslavingen worden bestraft met behandeling of isolement. Het aantrekkelijke van elke verslaving is dat de ‘voortgang zonder onderbreking’ of de ‘moeilijk los te laten gewoonte’ je ontslaat van je beslissingsbevoegdheid. Aan de opheffing van de hulpeloosheid, die hiervan het gevolg is, zijn overheden, behandelaars, leraren en cipiers ononderbroken toegewijd. Aan verslaafd dus. Deze toewijding dient, door de personen in kwestie, geheel geprotocolleerd en gecertificeerd te geschieden want ook hier is, zoals bij elke verslaving, individuele beslissingsbevoegdheid uit den boze.

‘Continuïteit van beleid’ is een deugd die in de politiek en bij veel organisaties tot religieuze proporties is verheven. Deze deugd heeft de samenleving inmiddels in een toestand van verslaving gebracht. Zo ernstig zelfs dat de manier waarop deze verslaving wordt bestreden met wetten, behandelingen, onderwijs en opsluiting inmiddels deel van de verslaving is geworden.

In de menselijke ziel zijn de materiële en de spirituele wereld allebei aanwezig. De behoefte om imaginair werk te verzetten in de binnenwereld is dan ook net zo’n menselijke behoefte als die om concreet werk te verzetten in de buitenwereld. Eenzijdige gehechtheid aan een van beide werelden leidt tot verslaving en besluiteloosheid. Bevrijding hiervan geschiedt door de ontwikkeling van het strikt individuele, aan geen enkel protocol onderhevige, vermogen om te leren zien wanneer het tijd is om naar binnen te keren en wanneer het tijd is om naar buiten te treden.

De beheersing en het gebruik van het vermogen om het juiste moment te herkennen staat in geen enkel boek beschreven. Dat leer je in contact met een leraar.