Wiens tienerkamer hing niet vol met posters en plaatjes van popsterren, filmhelden, topsporters of andere voorbeelden? Als adolescent weten we precies wie we bewonderen. Zo willen wij ook zijn. De toekomst ligt open en we voelen diep in onszelf dat we ook zo kunnen worden.
Maar ja, slechts weinigen van ons hebben toen de volwassenen ontmoet die wisten hoe je dat zicht in leven houdt. Die ons aangemoedigd hebben om onze bewondering te volgen onder de gelijktijdige inspanning die het verwezenlijken daarvan vraagt.
Vaak zijn de reacties van zogeheten volwassenen op onze dromen niet al te bemoedigend. Op de vraag naar mijn toekomstplannen heb ik in mijn jonge jaren eens aan een toenmalig werkgever verteld dat ik directeur van de Efteling wilde worden. De van hoon vervulde blik die ik toen van hem kreeg en het kleinerende antwoord wat erbij hoorde deden behoorlijk pijn. Wie ik wel niet dacht dat ik was?
We leren ons dan te schikken in de zogenaamde ‘echte wereld’ en ons niet te veel te verbeelden. Het bijzondere ruilen we in voor het gewone en we stellen onze diepste verlangens terzijde als niet realistisch. De bewondering voor de idolen van vroeger verwijzen we naar jeugdige bevlogenheid.
We raken bedreven in het hanteren van twee strategieën om het bijzondere in ons niet meer te hoeven voelen. Anderen bewonderen om niet zo te hoeven zijn zoals zij. “Diegene is heel bijzonder en ik ben maar gewoon, ik kan dat niet.” Of het bijzondere buiten je gewoon maken. “Nou, zo bijzonder is dat niet hoor, diegene is ook maar een gewoon mens.” Je bagatelliseert dan dus of je eigen vermogens of die van de ander. Daar betaal je een hoge prijs voor, want je raakt je oprechte bewondering kwijt en daarmee je voorbeelden. En als je geen voorbeelden meer hebt, hoe moet je dan ooit worden wie je kunt zijn?
Zonder voorbeelden, weet je niet waar je aanleg voor hebt. Je krijgt de bewondering voor de ander als hulpmiddel om die aanleg in jezelf tot leven te wekken. Ook jij kunt in je leven uiteindelijk wat in je is verwezenlijken.
Het begint met weer vrijuit te durven bewonderen zonder jezelf of de ander groter of kleiner te maken en daarmee in een isolement te plaatsen. Stel je voor dat je naast die ander staat, en dat je schouder aan schouder voortgaat. Dat je beiden geleid wordt door dezelfde impuls, hetzelfde streven. Dan is degene die je bewondert niet meer zo alleen en ben jij zelf ook niet meer zo alleen met je diepste verlangens.
Gelukkig ben ik na het teleurstellende gesprek aan het begin van mijn carrière onderweg andere mensen tegengekomen. Mensen die me geholpen hebben om mijn dromen te vertrouwen en me het werk hebben laten zien wat nodig is om ze te verwezenlijken. Mensen waar ik diepe bewondering voor heb en met wie ik nog elke dag met heel veel vreugde samenwerk.
Neem dan vooral contact met ons op!
Annet
Mooi stuk! En het werk dat erbij hoort, wordt ook niet vergeten. Mooi werk.
AnnemiekeW
Dank je wel Annet.
Marie Lexmond
Nu ben je de directeur van de Efteling! Wat een bijzondere plek en wat een bijzondere functie!
AnnemiekeW
🙌🏻
Jessica
Ah, de droomvlucht, dáár ken ik je van! Ze hebben mij eens uit het wagentje moeten halen omdat ik op een rustige dinsdag maar rondjes bleef gaan. Dat die wereld vol wonderen steeds weer jouw voor-beeld is gebleven heeft er niet alleen toe geleid dat je die droom verwezenlijkt hebt maar vooral ook dat je mij (en velen) hebt aangemoedigd en
geleerd om met een verwond-erd hart uit het wagentje te stappen en die wereld mee te brengen in de mensenwereld 🙏🏻
Suzanne
<3
AnnemiekeW
🧚🏻♀️
Pieter de Bondt
Goed er weer eens aan herinnerd te worden… Ben al 70 jaar bezig die “droom” niet uit het oog te verliezen en te vinden wat mij nu zo “enig”maakt. Dank voor je opschudden van mijn verbeelding. Groet. Pieter
AnnemiekeW
🙋🏼♀️
Suzanne
Dank voor het voorgaan en in herinnering brengen Annemieke. Ik sta sinds heel kort op een nieuw soort kruispunt. Sinds ik me heb voorgenomen dat ik alles kan zijn nu en worden later.
Door jouw droombaan, herinner ik me plots mijne weer, van toen ik vijf was: vrachtwagenchauffeur 😍. Dat ambitieus te delen, kwam me voor een beste ontmoediging te staan, want ik sprak tenslotte geen 5 talen vloeiend. Goed punt wel, weg droom..
Ik werd juf, meester, diender en wat niet meer en verloor mijn dromen uit het zicht. Tot het maximaal mis ging en ik me ineens realiseerde behoorlijk afgedwaald te zijn. Nu droom ik weer en weet ik bijna wat ik later worden wil.
En ik herinner me die eerste droombaan weer 🙃 dank daarvoor!
Peter Geleijns
Dank je wel voor de her-innering 😘
Ingrid
Wat een ontroerende herinnering breng je tot leven, Annemieke.
Zo waardevol dat weer te beseffen.
En met Marie zeg ik graag; Nu ben je op weg, directeur van de Efteling.
Veel liefs!
Dagmar
Dankjewel voor dit. Ja, mooi en belangrijk om er weer mee bezig te zijn: wat en wie bewonder ik en wat passt bij mij om verder te kunnen ont-wikkelen in deze nieuwe periode na 40 jaar werken, een nieuwe periode, maar misschien wel een verdergaande ont-wikkeling: dankjewel Annemieke
Kathy
Directeur van de Efteling, zo komt de zin ‘Keep on dreamming’ in een nieuw mooi licht te staan.
Stéphanie
“Zonder voorbeelden, weet je niet waar je aanleg voor hebt. Je krijgt de bewondering voor de ander als hulpmiddel om die aanleg in jezelf tot leven te wekken. Ook jij kunt in je leven uiteindelijk wat in je is verwezenlijken”.
… Gelukkig ben ik onderweg ook andere mensen tegengekomen!
Mensen die mij de weg hebben gewezen naar het Instituut en mensen die mij hebben bijgestaan op weg naar mezelf.
Mensen die ik stuk voor stuk bewonder en waar het thuiskomen was…
Dank!
Jetske
Mooi Annemieke,
dank je wel.