Terugblik op de Psychosynthese Nazomerschool 2025 door Tamara van der Houwen.
“Toen een heerlijke zomervakantie op zijn einde liep, begon ik weer wat verder vooruit te kijken en kwam de Psychosynthese Nazomerschool in zicht! Terwijl de zomerschool herinneringen en inzichten nog af en toe voorbijflitsen, ontstond er ook een frisse nieuwsgierigheid naar de nieuwe cursus, de deelnemers en naar de sfeer en verbondenheid van deze nazomerschool. Zou het weer net zo een fijne sfeer van verbondenheid zijn, door het ervaren en mogen zien van ieders en mijn eigen eigenheid? Zeker nu er een hele tijd van vakantie vieren tussen zat? Het is eigenlijk best verbazingwekkend dat ik me dat steeds bij elke cursus weer opnieuw afvraag, terwijl achteraf altijd weer blijkt dat dit het geval is.
Op donderdagmiddag onderweg naar Hilversum beginnen de avontuurlijke kriebels te groeien, al is het achterlaten van alles thuis ook even omschakelen en niet altijd makkelijk. Maar het Instituut voelt meteen weer vertrouwd en ook als thuiskomen! De komende drie en halve dag zullen we met elkaar en ook zeker met onszelf een flinke reis gaan maken.
Na een rondje begroetingen bij de koffie, starten we met alle deelnemers van de twee cursussen gezamenlijk tijdens de opening. Fijn om even met elkaar te openen en het ritueel van het ontsteken van de kaars te aanschouwen. Via een openingsmeditatie wierpen we een blik naar binnen en deelden dat met de ander. Zo konden we allemaal echt aankomen en op onze plek landen. Daarna gingen we in twee groepen uit elkaar om één van de twee cursussen te gaan te volgen: ‘De psychologie van verandering’ door Ancilla van Blokland en Tineke Nieboer of ‘Meditatie van het Hart’, door Annemieke Wester en Marloes Broos.
Zelf deed ik mee aan de cursus ‘Meditatie van het Hart’. Natuurlijk start je altijd met bepaalde eigen verwachtingen, die ontstaan bij het lezen van de titel. Het hart is een gebied waar voor mij nog wel ontginningswerkzaamheden mogelijk zijn, dus ik keek er naar uit om daar in te duiken. Maar ik keek er ook zeker met een lichte huivering naar, want wat ga ik daar dan vinden?
De cursus begon met beginnen. Tenminste dat dachten we… Wat is eigenlijk beginnen? En wanneer begint het begin? Of ben je misschien al begonnen vóór dat je dacht te beginnen? En als er dan iets begint, wat eindigt er dan? En is het einde dan dus ook het begin? En wat begint er eigenlijk? De nodige chaos ontstond maar zoals vaak tijdens een cursus, ook daardoor de nodige luchtigheid en humor. Dit prijkte ook mooi op een T-shirt van èèn van de deelnemers: “The situation is hopeless but not serious”. Die humor en luchtigheid bleef het hele weekend terugkomen: “Gaan we dan nu eindelijk beginnen?” Of een terloopse opmerking: “oh waren we al begonnen dan?”.
Het was de opmaat voor het kijken naar de belangrijkheid van verhalen. In welk verhaal bevind je je? Is dat een kloppend verhaal? En wie bepaalt dat verhaal? En wàt bepaalt dat verhaal allemaal? Via verschillende niveaus van denken werden we uitgedaagd dit onder de loep te nemen. Met beeldspraak, oefeningen waar de verbeelding wordt aangesproken en in de verbinding met de ander, ontstonden er vele nieuwe inzichten. Waardoor de verbinding met ons hart steeds meer voelbaar werd en er ‘als vanzelf nieuwe verhalen’ ontstonden. Verhalen waarin we ons IK herkenden en de juistheid daarvan in ons hart konden voelen kloppen. Het voelen van de juistheid is niet altijd fijn, of eigenlijk best pijnlijk. Maar ook van een schoonheid die onszelf en de anderen in beroering brengt.
Door de kundige aanwezigheid en manier van begeleiden van Annemieke Wester en Marloes Broos werd iedereen gezien en zorgvuldig begeleid in deze kwetsbare fijngevoelige gebieden. Mede hierdoor was het ook genieten van alles wat ontstond en de diepe verbindingen die werden gevoeld en gedeeld.
Gedurende het hele weekend beleeft eenieder zijn eigen reis, maar we zijn allen reisgenoten van elkaar. En die verbondenheid blijft niet alleen beperkt tot je eigen cursusgroep. Tussen de seminars door wordt er van alles verteld, gedeeld, ontvangen en weer doorgegeven. Soms met een intensief gesprek, soms alleen met een blik. De zaterdagavond, dansavond is daar uiteraard bij uitstek de gelegenheid voor. Door samen te kletsen, te dansen en door blikken van verwantschap te delen ontstond er een levendige sfeer!
Toen brak de zondag aan, de laatste dag van de nazomerschool. Meestal is de laatste cursusdag de dag waar alle lessen samenvallen en je de lijn van de cursus en je eigen rode draad (of verhaal) daarin ervaart. Dat was nu ook zo. De harten waren geopend en de gevonden dankbaarheid, liefde en levendigheid straalden van eenieder af. Zoals zichtbaar op de groepsfoto. Ik vind het heel mooi om dit bij mijzelf en de ander te mogen ervaren. En nu het afgelopen is, is altijd de vraag: hoe houd je dit gevoel thuis vast? Kan dat?
Een les van dit weekend voor mij gaat hier dan wel op denk ik: ‘het willen behouden van iets zorgt dat je het verliest. Het openstaan voor verlies, het besef alles te gaan verliezen, opent een mogelijkheid om het te behouden tot in het oneindige.’ Dit is voor mij een bevrijdende waarheid die ik heb mogen ervaren dit weekend.
Graag zou ik iedereen willen bedanken voor zijn of haar AAN-WEZIG-ZIJN en om af te sluiten (of te beginnen) deel ik hier nog een stuk van T.S. Eliot, met welke Annemieke de cursus ook afsloot. Dit stukje vat mijn reis van dit weekend goed samen.”
“Wat wij de aanvang noemen is dikwijls het einde…
En een eind maken is een aanvang maken
Het einde is waarvan wij vertrekken
Wij zullen niet ophouden met ontdekken
En het eind van alle ontdekking
Zal zijn aan te komen waar we vertrokken
En de plaats te kennen voor de eerste keer.”
T.S. Eliot
Tamara van der Houwen werkt als horeca medewerker en neemt deel aan de Initiële leerperiode psychosynthese.
