Om los te komen van onze dagelijkse bezigheden reizen we in de vakantie graag over de grens naar andere landen. We willen daar witte bergtoppen zien tegen een strakblauwe lucht. We raken bij voorbaat al in vervoering bij de gedachte aan de grootsheid van tropische zeeën met torenhoge golven. We verlangen naar zwoele avonden bij het licht van flonkerende sterren aan een donkere hemel. Ja, we reizen wat af om ons te kunnen verwonderen. Aan onszelf daarentegen, gaan we zonder enige verbazing voorbij.
Op gezette tijden zijn er heus wel mensen die je vermanen om toch vooral jezelf te zijn. Wanneer je twijfelt vertrouwen goede vrienden je toe dat jij zelf het beste weet wat goed voor je is. Er zijn zelfs mensen die je vertellen wanneer je jezelf níet bent. Niemand vertelt je echter waar je nu precies heen moet om jezelf te zijn of om jezelf terug te vinden als je van jezelf bent verdwaald. Niemand kan je zeggen waar het land is dat we ons ‘zelf’ noemen. Trouwens, als je dan in een moment van onoplettendheid plotseling jezelf bent, dan is de omgeving weer zo verbaasd en verwonderd dat je niet weet hoe snel je van die korte vakantie naar jezelf moet terugkeren binnen je alledaagse grenzen.
Het is dus niet zo vreemd dat we geneigd zijn om zonder enige verbazing aan onszelf voorbij te gaan. Dat is ons ook aangeleerd. Vrij snel na de geboorte horen we op wie we allemaal lijken; ooms, tantes, vaders en moeders, opa’s en oma’s, broertjes en zusjes. Het lijkt waarachtig wel of hele geslachten te zien zijn in de pasgeborene. Aan de pasgeborene zelf wordt dan al voorbijgegaan. Vervolgens krijgen we te horen wat we moeten eten, moeten leren en zelfs ook wat we moeten worden. Daarbij komt dan nog eens dat de statistici ons vertellen hoe oud we worden en dat de overheid wil bepalen van wie ons lichaam is en hoe we moeten sterven.
Toch zijn er van die momenten, vaak in fracties van seconden, waarin we ernaar verlangen om ons leven op het spel te zetten, ook als er geen oorlog is. Momenten waarin we ons voorbehoud willen opgeven. Het zijn van die momenten waarin we dodelijk verveeld zijn geraakt door onze eigen gemiddelde saaiheid. Als we in zulke ogenblikken niet te snel reageren, door op vakantie of aan de pillen te gaan, dan wordt het stil in onszelf. Een stilte die ons verbazingwekkend nabij is en altijd al was. In die ontzagwekkende stilte is elke bergtop, elke torenhoge golf en elke ster aan het firmament aanwezig. De kracht en de veiligheid van die ontzagwekkende en onzichtbare stilte houdt ons bijeen, in en buiten vakanties.
Wat is het toch wonderlijk dat wij zijn waar wij zonder enige verbazing steeds weer aan voorbij gaan.
Neem dan vooral contact met ons op!
