Je kunt veel leren als je naar de zee kijkt. Ik doe dat graag. Aan zee zie je golven naar je toekomen. Je ziet ze tegelijkertijd bij je vandaan gaan. De volgorde waarin je dit ziet hangt van jezelf af. Misschien heb je een voorkeur om je blik als eerste te richten op wat bij je vandaan gaat of misschien ben je iemand die juist als eerste ziet wat op je afkomt. Het valt niet altijd mee om te aanvaarden dat het omgekeerde van wat je ziet tezelfdertijd gaande is. Nog ongemakkelijker is het dat we wat uit ons leven verdwijnt en wat ons overkomt altijd net iets te laat in de gaten krijgen. Toch overkomt je niks zonder dat je ergens van bevrijd raakt en verlies je niet zonder dat je tegelijkertijd ook ontvangt. Om dat te geloven hoef je niets anders te doen dan aanwezig te zijn en je niet te beperken tot wat je ziet, maar ook tot je door te laten dringen waar je naar kijkt.
In de buurt van de zee zijn, is te vergelijken met luisteren naar muziek, met kijken naar kunst, met het lezen van een boek of het kijken naar een film. Al deze kunstuitingen dringen tot je door en wekken leven in je op. Het zijn de kunstenaars die tegenwicht en vertroosting bieden in onzekere tijden. De samenleving komt in toenemende mate in de greep van de angst voor eindigheid en de dood. Steeds meer mensen worden door deze angst meegesleept en hebben meer dan ooit vertroosting nodig. Ik durf hier wel te stellen dat de overheid met het bieden van troost voor wat verloren is gegaan niet kan wachten tot Pinksteren (hét feest van de Vertroosting), zonder de gehele samenleving in groot gevaar te brengen.
Ik weet dat ik het als psycholoog ga afleggen tegen de viroloog, maar ik adviseer de overheid dringend om zo snel mogelijk een begin te maken met goed georganiseerd strandbezoek. Tot in een verre toekomst dient op het strand anderhalve meter ruimte tussen de badgasten in acht te worden genomen. In het belang van de geestelijke volksgezondheid in Nederland en voor het bieden van broodnodig tegenwicht ben ik van mening dat alle artistieke beroepen met onmiddellijke ingang tot vitale beroepen dienen te worden verklaard. Ook wil ik het feit onder de aandacht brengen dat jongeren dan wel een langere levensverwachting hebben dan ouderen, maar dat dit hen niet minder kwetsbaar maakt. In het licht hiervan stel ik voor dat lagere en middelbare scholen in ons land met ingang van heden dezelfde ‘Intensive Care’ ontvangen als de IC- afdelingen van ziekenhuizen nu.
We zijn allemaal geboren met de belofte dat onze menselijke woon- en verblijfplaats tijdelijk zal zijn. De fundamentele tegenstellingen tussen geboorte en dood, tussen ziek en gezond en tussen verlangen en angst scheppen het spanningsveld dat elk mens in beweging en in leven houdt. Het zijn deze zeer gevoelige en gespannen samenhangen die ons herinneren sterfelijk te zijn én elke dag opnieuw geboren te kunnen worden.
Onderdrukking, buitensluiting of eenzijdige aandacht voor één van de polen van een tegenstelling in zo’n samenhang leidt tot verlies van waardigheid, maar vooral tot verlies van vrijheid. We moeten weer leren om in elke op de voorgrond tredende gebeurtenis ook een ongeziene tegengestelde gebeurtenis te veronderstellen. Niet als ontkenning van wat er gaande is, maar om tegenwicht te bieden. De tegenstelling die zo ontstaat schept een subtiel, ijl en gevoelig weefsel waarin je als vanzelf meebeweegt.
De spanning tussen leven en dood, begin en einde, jong en oud en ziek en gezond wordt dan als een golf die je draagt en je dan weer eens brengt naar het strand van je leven en dan weer eens wegvoert naar de zee van je dromen.
Neem dan vooral contact met ons op!
Dinie Vredeling
Mooi!!!
Karin van Doorn
Dank je wel, beste Diederik. Je mail komt als een golf van vertroosting naar me toe.
Karin van Doorn
Je kwestie, bedoel ik, niet mail
Ingrid Reuvers
Dankjewel! Supermooi Diederik?
Suzanne
<3
Joska
Wat een mooie kwestie om een verstilde, zonnige lentedag mee te beginnen.
Jeanette
Ik hoopte al een poos dat je jouw licht hierover liet schijnen..dankjewel!!
“Dat jongeren dan wel een langere levensverwachting hebben dan ouderen, maar dat dit hen niet minder kwetsbaar maakt”….
Katrien
Mooi Diederik !
Het zet idd alles in een breder perspectief:
“ we moeten weer leren om in elk op de voorgrond tredende gebeurtenissen ook een ongeziene tegenovergestelde gebeurtenis te veronderstellen …”
.. behoefte aan om dit te ervaren ..
Dank en liefs
Janneke U-ASai
Treffend, dankjewel.
Jetske Osterthun
Dank je wel Diederik.
Je hebt mij weer even herinnerd aan een van mijn drijfveren… De intensieve care voor jonge mensen.
Liefs, Jetske
Werner van Pruissen
Tja, gaat iets over “de zee” dan is mijn belangstelling daar:10 jaar van mijn leven op zee doorgebracht en zo een 8 tot 12uur per dag alleen met mijn gedachten. Soms is die zee rustgevend maar af en toe moet men door een gebied met lage druk (veel wind en hoge golven) – zo een gebied is te groot om er voor uit te wijken:dus met beleid er doorheen en je weet :na een dag of wat zal het weer rustiger worden – heel soms wordt je verrast door een orkaan ;in die10 jaar toch wel een aantal keren : je weet dat zoiets verkeerd kan aflopen: één keer op een haar na omgeslagen. Je ziet -indien het na wat uren of dagen weer rustig geworden is -zoiets als een soort wedergeboorte :het had immers ook anders af kunnen lopen. Dat maakt een mens blij met de rustige dagen op zee. De woelige dagen zijn er om de rustige dagen te kunnen waarderen……..
Marie Lexmond
Ja de zee, die zeet maar door…
Hugo Klapmuts
Dank je, Diederik. Twee keer gelezen. Je formuleringen worden steeds treffender, je taal steeds mooier.
Marijke Krijgsman
Dank je wel Diederik !
Ummo Bruns
Als “zeemens” zeg ik: bijzonder! Dank
Jaap Doorman
En dan te bedenken dat Diederik sinds deze week niet meer onder ons is. In het licht van zijn laatste zin: “De spanning tussen leven en dood, begin en einde, jong en oud en ziek en gezond wordt dan als een golf die je draagt en je dan weer eens brengt naar het strand van je leven en dan weer eens wegvoert naar de zee van je dromen”
Met als toevoeging: En uiteindelijk je wegvoert naar de zee van de eeuwigheid. Diederik Rust zacht.
Jaap Doorman
Sandra
Kwestie van komen en overgaan …. In veel van ons klinken jouw woorden door, Diederik. Dank voor alle eigen-wijsheid, snelle denken, je humor en de twinkeling in je ogen en uiteraard dankbaar voor het vele, hele vele delen. Dat blijft en stroomt mee op de golven van de zee.