Een kwestie van participeren – Diederik van Rossum

Elk mens is een geboren participant, een geboren deelnemer. Dit bedoel ik letterlijk. Vanaf het allereerste moment dat we in leven zijn, geven we tekenen van leven en nemen deel aan het leven. We weten niet altijd precies wat dat leven is waaraan we deelnemen. Maar dat wij het zijn die deelnemen dat merken we onderweg wel degelijk. Overigens nemen er veel mensen tegelijkertijd deel aan het leven. Daarvoor hebben wij het woord ‘samenleving’ uitgevonden.

In de troonrede van afgelopen september heeft een aantal politici van de tijdelijkheid de Koning, die van alle tijden is, in het openbaar laten zeggen dat die samenleving zich in een omslag bevindt naar een participatiesamenleving. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen toen ik deze mededeling hoorde. Het is alsof wordt verkondigd dat, na gedegen en aandachtige studie door niet de minste onder onze wetenschappers, verwacht mag worden dat de zee zich in een omslag bevindt naar een natte zee. Ook moet er rekening mee worden gehouden dat binnenkort elk orkest zich in een omslag zal bevinden naar een muziekorkest.

Met een ernstige blik, een verheven stem en met de statistieken van het gemiddelde als rechtvaardiging wordt ons tevens duidelijk gemaakt dat deze processen onomkeerbaar zijn. Er zal dus nooit meer een samenleving zijn zonder participatie, de zee zal nooit meer uit droog water bestaan en orkesten die spelen zonder muziek te maken behoren definitief tot het verleden.

Ik ben geen Koning en kan geheel namens mijn zelf spreken. Daarom besluit ik deze tiende kwestie met de volgende aankondiging:
“In het hart van de samenleving heb ik een toekomst gezien waarin elke politicus in een omslag terecht zal komen van een verantwoordelijkheid ontwijkende toeschouwer met praatjes naar een verantwoordelijkheid nemende participant met aanvallen van individueel initiatief.

Om ook dit proces onomkeerbaar te maken zal de samenleving wetten instellen waarin wordt bepaald dat het bedrijven van politiek in de vrije tijd en onbetaald dient te geschieden. Dit om de dienstbaarheid aan het land te benadrukken. Ook zal worden bepaald dat politieke verantwoordelijkheid alleen mag worden gedragen door hen die tenminste drie dagen in de week betaald werk verrichten.

In deze omslag naar een verantwoordelijkheid nemende participant zal uiteindelijk elke bewoner van onze planeet terecht komen. Van iedereen zal inspanning worden gevraagd. Deze zal niet altijd tot zichtbaar resultaat leiden, maar op die inspanning zelf zal zegen rusten.”