Een kwestie van duizeligheid – Diederik van Rossum

De fasen in de menselijke levensloop, zoals geboorte, puberteit, volwassenheid en ouderdom zijn als de golven van de zee. Elke fase zwelt, sterft weg, rolt naar de kust en breekt. Elke golf slaat stuk op het strand zoals een mensenleven uiteenvalt in de dood. Het leven dat de tijd doorstaat en ontstijgt aan opkomst, verval en ondergang is een dieper leven.

In de mens is een kracht werkzaam die oppervlakkige gebeurtenissen draagt en doorstaat. Deze kracht is een stille onderstroom in de snelle maar oppervlakkige bewegingen van iedere golf. Een leven dat eenzijdig is afgestemd op de oppervlakte, wordt zoals de branding van de zee. Zo’n leven zwelt, schuimt, rolt weg en breekt.

In de onderstroom van ons bestaan is geen zwelling, geen schuim, geen gespat van water en geen geraas van rollende golven. Onder die bewegelijke golvenwereld is een stille kracht werkzaam die terugkeert naar de zee bij elke golf die breekt op het strand. Een mensenleven kan afgestemd zijn op die terugkeer én op het breken van de golven.

Toen ik nog een jongetje was van lagere leeftijd dan nu, stond ik graag op mijn blote voeten en tot mijn knieën in het water van de zee. Ik voelde in mijn lichaam op hetzelfde moment de zuigende werking van het water op de terugweg naar de zee en van de golven die verdwenen in het zand.

Ik werd dan zo lekker duizelig, waardoor ik makkelijker kon kiezen welke kant ik zelf op wilde. Soms zwom ik de zee in en soms liep ik naar het strand. Het maakte niet zoveel uit, maar in beide gevallen was de duizeligheid meteen over.

Tegenwoordig doe ik mij voor als jongetje van hogere leeftijd. Ik weet nog steeds niet welke kant ik eens op zal gaan. Het wordt mij ook niet makkelijk gemaakt door wat de grote mensen van achter de duinen zeggen. Zij zeggen dat je niet twee kanten tegelijk op kan gaan en dat je concrete keuzes moet maken met een controleerbare afloop.

Vlak voordat ik geloof dat wat ze zeggen waar is, zie ik mezelf tot mijn knieën in de zee staan en word dan gelukkig ineens erg duizelig.

Reacties

• Peter Geleijns

  • 29-07-2018, - 09:31

  Prachtig! Mooi punt, zo op de rand van zee en land. Als in een wolk van niet weten op het kruispunt van horizontaal en verticaal, two dimensions of growth, actief ontvankelijk en vol heimwee.

• Thea van Doesburg

  • 31-07-2018, - 15:30

  Zo een passend beeld Diederik in deze warme zomer. Wat mooi toch dat je altijd het kind in jezelf kan oproepen, waar en wanneer dan ook.
  En wie moet je dan geloven: de mensen achter de duinen?
  Het kind weet wel beter…..
  Met warme groet Thea van Doesburg ( meisje van hogere leeftijd)

Comments are closed.