Psychosynthese activeert de scheppende functies in elk mens

Psychosynthese voegt er iets aan toe. Hecht daar zeer veel waarde aan, dat je gemiddeld genomen moet leren jezelf te handhaven in de wereld en op de plekken waar je bezig bent, maar de psychosynthese methode voegt er iets aan toe. Namelijk het activeren, eigenlijk het initiëren, het in gang zetten, het beginnen, van dat je zelf ook nog iets toe te voegen hebt aan die wereld. Je bent niet alleen maar iemand die een soort statische unit is, die maar omgaat met wat zich aan hem voordoet. Ín hoe jij omgaat met wat er zich aan jou voordoet, beïnvloed je feitelijk die omgeving ook. En dat wordt eigenlijk bedoeld met de scheppende krachten in elk mens. In zekere zin op het moment dat ik ga spreken, kan mijn taal ook een scheppingsmiddel worden, het is niet alleen maar een communicatiemiddel. Ik kan ook à la Toon Hermans zeggen: “Hé wat zeg ik nou weer.” Dus je zou kunnen zeggen dat de mens ook wel degelijk iets toevoegt aan die wereld waarin hij zich bevindt. Nou, de kracht van waaruit je iets kan toevoegen, waar niet naar gevraagd wordt, want niemand weet dat die kracht in jou is. Jij weet niet wat het is en als je er niks mee doet zal niemand klagen, want niemand zat erop te wachten en toch voel jij die drang om daar iets mee te doen. Het is als een kunstenaar die denkt: “ja dat doek is leeg, maar daar moet toch iets op komen”. Maar niemand weet wat. Hij ook niet, maar al schilderend ontstaat een doek, een schilderij.

Zo zou je naar het leven van een mens ook kunnen kijken. Al levend gaan we ook op een scheppende, creatieve manier met het leven om. Natuurlijk hebben we de sociale wenselijkheid, van wie mag ik hier zijn vandaag en kan dit allemaal wel, enzovoort. Maar er is ook zoiets van een kracht in elk mens die zegt: “of het nou op prijs gesteld wordt of niet, dit is mijn muziekje”. En vogels zingen niet omdat ze een antwoord hebben, maar omdat ze een liedje hebben. Zo ook de mens, die bij leven zo nu en dan scheppend in de wereld aanwezig wil zijn. Omdat hij iets wil verwezenlijken wat hij heel vaag ín zichzelf aanvoelt als dat dat zijn bestemming is. Ín dat moment op díe bepaalde plaats, het kan een dag later ook weer over zijn.

Sommige mensen zeggen op hun zesde, ja ik wil dokter worden en worden oud in dat beroep en hun hele leven is een openbaring van dat gevoel voor besteming. Maar het zit ook in de bescheidener gebieden. Dus dat idee van bestemming is toch ook weer waar de scheppingskracht zit. En psychosynthese stimuleert dat door te zeggen: “Doe er iets mee. Hecht er waarde aan. Laat je niet altijd zeggen dat het niet kan en dat er niemand op zit te wachten.” Op geen enkel kind wordt gewacht. Het leven redt het zonder ons allemaal. Maar nu we er eenmaal zijn kunnen we ook zeggen: “maar dan gaat het leven ook wel een beetje merken dat ik er ben”. En dat is eigenlijk het scheppende vermogen in de mens. Wat in psychosynthese gewoon heel linea recta genoemd wordt als de ziel. De grote verbeelder in ons allemaal. Die in onze verbeelding ons visioenen geeft, waardoor we mogelijkheden zien om bij leven te verwezenlijken waartoe we in staat zijn.