Tijdens de olympische spelen heeft het fenomeen winnen volop aandacht gekregen. Zowel de sporters als het publiek hadden het druk met winnen en met de hoop daarop. Terwijl ik de olympiërs bezig zag op de televisie, kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat winnen iets is dat je doet en waarvoor wordt gejuicht. Verliezen, zo lijkt het, is meer iets dat je overkomt en waarvoor wordt gezwegen. De winnaars worden uit de catacomben, door stralende lokale schoonheden, naar boven geleid en met medailles geëerd. Teruggekeerd in eigen land worden zij door vorsten, politici en overige wereldse gezagsdragers aan de jeugd ten voorbeeld gesteld. De toekomst van de sport wordt door hun schitterende prestatie veilig gesteld.
Voor de verliezers geen zegetocht en lauwerkrans. Zij worden niet uit de donkere catacomben van de moderne arena omhoog geleid. Hun namen worden bijgeschreven op de lijst van deelnemers. Over henzelf zal worden gezwegen. Degene die later alsnog de weg naar ‘Medal Plaza’ weet te vinden, zal wél weer bij naam worden genoemd. Vanaf de tribune is het nog mooier om te zien hoe een verliezer alsnog de weg naar roem voltooit. Zo’n olympiër wordt niet alleen toegejuicht als winnaar, maar ontvangt in het gejuich tevens respect. Brons is in zo’n geval evenveel waard als goud.
Als je het aantal deelnemers aan de olympische spelen deelt door het aantal medaillewinnaars dan leidt de uitkomst van dit sommetje tot de conclusie dat een olympische sporter gemiddeld genomen een toekomst tegemoet gaat als verliezer. De winnaars zijn de uitzondering op de regel. En om die paar uitzonderingen mogelijk te maken, worden kosten nog moeite gespaard door overheid, commercie en niet te vergeten de sporters zelf.
Mooi eigenlijk, hoe winnen en verliezen zo met elkaar in een onlosmakelijk verband worden geplaatst. Misschien wordt het belang van dat verband wel vooral opgewekt door de coaches in de omgeving van de olympiërs. De drang om te winnen of iets te bereiken, wekt in elk mens tegelijkertijd de angst op om te verliezen of om een gesteld doel niet te bereiken. Het zijn de coaches en begeleiders die de spanning in hun sporters tussen de drang om te winnen en de angst voor de reële mogelijkheid om te verliezen, weten op te voeren. Uit ervaring met winnaars en verliezers weten zij dat in het centrum van die spanning de ware aard van elk mens en dus ook van elke sporter ontwaakt. Het herinneren, opwekken en benutten van die ware aard behoort tot de essenties van elke vorm van coaching.
De ware sporter wint en verliest, aanvaardt gejuich en stilte, maar wordt geleid door de liefde voor de sport. Die liefde overwint verlies, winst en zelfs onverschilligheid en is daardoor de echte belofte voor de toekomst. Niet alleen voor elke sporter, maar voor elk mens die weet dat er nog een wereld te winnen is.
Neem dan vooral contact met ons op!
