Als je met je rug tegen de muur staat, oog in oog met je tegenstander, is er altijd nog de hoop dat die muur een deur zal blijken te zijn. Wellicht friemel je wat met een hand achter je rug om te zien waar de deurknop zit. Hoop geeft je zo nog wat om handen. Er zijn momenten in het leven dat er niets meer is om tegenaan te staan of om vanaf te vallen of vanaf te springen. Het zijn van die momenten waarop je weet dat je gevloerd bent. Dan heb je niets meer om handen, is alle hoop verloren en rest je slechts het wachten op wat komen gaat.
Van de ene seconde op de andere is niets meer zoals het was. Het leven heeft je onverwacht te neer geslagen. Je herinnert je vaag de woorden van Lucebert dat alles van waarde weerloos is. Maar je hebt die dichtregels nooit op jezelf betrokken. Jij hebt thuis en op school geleerd om te staan voor wat belangrijk voor je is en je in te spannen om iets te bereiken. Jij bent niet weerloos, jij valt niet. Toch ben je onderuit en is het donker om je heen. Verleden en toekomst zijn uit het zicht verdwenen. Je ziet geen hand voor ogen. Je blijft dus maar stil liggen waar je ligt en beseft dat je op een dood punt bent aangekomen.
Je wacht dan wel stilletjes op wat komen gaat, maar hebt eigenlijk nooit geleerd om te wachten. Wachten is iets voor existentiële luiaards die teveel boeken van Jean Paul Sartre en Albert Camus hebben gelezen, zo is je voorgehouden. De wereld is geen wachtkamer, je moet je kansen grijpen voordat een ander dat doet. Diep in je hart vind jij trouwens dat ‘wachten’ ook maar niks. Je hebt zelfs momenten dat je nog liever iets verkeerds doet dan helemaal niks. Je vrienden en collega’s zeggen dat je in een crisis zit en stressverschijnselen vertoont. De experts uit je omgeving lokken je uit jouw donkere stille wachtkamer naar hun helder verlichte en lawaaierige spreekkamers. Veel van hen hebben hun geloof in het leven ingeruild voor de kennis van het menselijke deel daarvan.
De experts die hun kennis dienstbaar maken aan de wijsheid van het leven als geheel bevinden zich meestal niet in verlichte en rumoerige spreekkamers. Ze zijn veel dichter in je buurt, vooral als het donker wordt in je leven. Daardoor zie je ze aanvankelijk ook niet. Ze zijn daarbij ook nog eens heel stil waardoor je ze aanvankelijk ook niet hoort. Dit blijft zo totdat je ogen aan het donker zijn gewend en je het geluid van de stilte kunt horen.
Als je dan tijdens het gespannen wachten in het donker ziet waar je naar verlangt en in stilte hoort waar je stem aan wilt geven, wordt het dode punt als een keerpunt. Verleden en toekomst zijn op dat punt heel kort en geheel bijeen. Daar is zo totaal en volledig niets aan de hand dat je kunt verzinnen wat je wilt. Als je besluit op te staan voor wat je hebt verzonnen, gloort een nieuwe dag. Die nieuwe dag vernieuwt je leven. Wat je in het donker van de nacht hebt gezien, wordt dan zo echt dat je bijna zou vergeten dat het ooit verzonnen is. De Twentse kunstenaar Herman Finkers, waaromheen het ook vaak stil en donker is, zingt het zo: “Iets kan zijn verzonnen en daardoor juist bestaan. Dat soms iets niet verzonnen is, dat neemt men zomaar aan”.
Neem dan vooral contact met ons op!
