Het is alweer meer dan twintig jaar geleden dat rondom deze tijd mijn moeder is doodgegaan. Meer dan dertig jaar geleden deed mijn vader dat. Na de dood van mijn vader had ik een sterk gevoel dat hij iets achter liet dat ik ter hand kon nemen; waarmee ik als het ware verder kon gaan. Alsof zijn vuur in mij verder ging met branden. Maar er zou nooit meer iemand zijn door wiens aanwezigheid alleen al ik het onrustige gevoel kreeg dat er altijd meer te doen was dan ik deed, en dus nooit zeker wist of ‘het werk’ wel af was. Hoe anders was dat bij mij moeders dood. Toen had ik het gevoel alsof de rozenstruik zich had losgemaakt van de roos. Niemand zou ooit meer tegen mij zeggen dat ik altijd haar kind zou blijven, hoe volwassen ik me ook maar voordeed. ‘Het is me toch wat’, denk ik nog steeds wel eens. Zij laat je verweesd in het leven achter en hij levert je over aan een ongewisse toekomst. Soms zie ik mijn kinderen wel eens naar mij kijken met zo’n blik van: ‘Voor jou ben ik ook nooit goed genoeg’. Dan denk ik: ‘Waar komt me dat toch bekend van voor?’
Soms denk ik ook wel eens dat er tussen ouders en kinderen patronen en regels werken die zij zelf niet eens in de gaten hebben. Zo is er bijvoorbeeld de overbekende regel dat ouders kinderen opvoeden. Als van een kind wordt gezegd dat het goed, slecht of niet is opgevoed, wordt de bron van deze opvoeding gezocht bij de opvoeders en niet bij het kind. Maar van wie hebben kinderen dan eigenlijk geleerd hoe ze deze opvoeding op subtiele wijze kunnen negeren, boycotten of openlijk tegenwerken? Waar halen die kinderen toch dat gezag en onuitputtelijke zelfvertrouwen vandaan om zelf te besluiten wat ze zich van die immer opvoedende ouders zullen aantrekken? Ik heb geen van mijn ouders ooit horen zeggen: “Dit is wat ik van je wil en je kunt deze opdracht als volgt negeren, boycotten of saboteren”. Toch weet ik al zolang ik me kan herinneren hoe ik mijn ouders en overige opvoeders te slim af kan zijn. Al of niet in mijn eigen voordeel.
Laatst hoorde ik per ongeluk een gedeelte van een gesprek tussen twee van mijn vier zonen, waarbij de een de ander uitlegde wat hij moest doen om mij naar zijn hand te zetten. “Je kent papa toch, als je dit of dat van hem gedaan wilt krijgen, moet je dat niet zus aanpakken, maar zo.” “Ja maar”, zei de andere zoon, “toen ik het laatst zo deed, werkte het helemaal niet. Dat doet hij volgens mij alleen bij jou”. Waarmee mij duidelijk werd dat mijn zonen ieder een eigen vader hebben om naar hun hand te zetten. Eigenlijk beschik ikzelf alleen maar over het gezag waarmee ik mijn vader heb opgevoed tot de vader die ik nodig had. Als ik eerlijk ben, heeft niemand mij ooit verteld hoe ik mijn zonen naar mijn hand kan zetten. Nog eerlijker gezegd lukt me dat ook helemaal niet. Elke keer als ik eens stevig ‘op m’n poot speel’ in het kader een plotselinge aanval van opvoedingsdrang, zie ik ze op kalme, verdraagzame en liefdevolle wijze wachten tot die aanval voorbij is. “Pap, het komt allemaal goed”, zegt de ene man die wat korter in leven is tegen de man die daar al wat langer is. Wie is hier al langer en wie wat korter en wie is hier de vader en wie het kind?
Ik durf de stelling wel te poneren dat de mensenwereld wordt bevolkt door kinderen van alle leeftijden. Die kinderen moeten leren om voor elkaar en de wereld te zorgen en moeten zorgen dat ze leren wie die wereld is. Als je weer eens geen tijd hebt om te zorgen of denkt dat je te oud bent om te leren, herinner je dan je vader en je moeder en je voelt je meteen weer zo jong als een ‘pasgeboren kindeke’. Dan heb je alle tijd van de wereld om te zorgen en is er nog heel veel om te leren. Maar bovenal weet je dan dat alles goed komt, ook voor jou.
Comments are closed.
Neem dan vooral contact met ons op!
Gerda
Je hebt me geraakt in mijn hart en mijn ogen weer iets meer geopend, dankjewel daarvoor.
Namaste
Diederik
? en fijne dagen Gerda.
Ingrid Reuvers
Ontroerend mooi, echt geweldig en troostend, dankjewel Diederik!
Diederik
Dank voor je reactie Ingrid. Fijne jaarwisseling en een feestelijke start van 2019 gewenst.
Jessica Groenhuijsen
O zo treffend en troostrijk, dank Diederik. Zorg voor Ziel, zorg voor het Kind in de wereld 🙂
Diederik
Dankjewel Jessica voor je woorden. Ik wens je een gezellige jaarwisseling en een zinnig 2019.
Myrna
Haha, heerlijk Diederik en een dikke kus van tante Myrna voor jullie alle 5!
Ik wens je gezegende dagen.
Liefs,
Diederik
Tjeempie Myrna, als ik niet uitkijk is het alweer bijna pasen. Dank voor je goede wensen en jij ook alle goeds gewenst.
Noeshin
goede morgen diederik,
“een plotselinge aanval van opvoedingsdrang” neem ik mee naar 2019. dank je wel.
fijne dagen en gezellige jaarwisseling.
groeten.
Diederik
Dankjewel Noeshin.
Tiny sachs
Mooi en zo herkenbaar. Bij kinderen worden mijn ogen zachter en ik voel ook wat lachneigingen bij dit artikel van Diederik. Ik ben 76 jaar en leer nog steeds, Misschien steeds meer een beetje kind???
Diederik
Dank voor je reactie Tiny. Ja, elke keer als je goed voor je laat zorgen, ook als je 76 bent, wens ik je toe even geheel kind te mogen zijn.
Anouk Oostrijk
Prachtig en herkenbaar ik ga met een glimlach de kerstnacht in met 2 lieve zonen en man om me heen. Hele fijne dagen met jou zonen en geliefde en een schitterend 2019 ✨
Diederik
Dankjewel Anouk, voor je goede wensen. Ik wens jou een gezellige jaarwisseling en hoop dat je in 2019 gaat doen wat je hoort…………………………………………te doen.
Ineke
Mijn stelling is, ouders proberen kinderen op te voeden als hun gelijke. De omgeving heeft ook deel aan de opvoeding. Daarom kan je de ouders niet de schuld geven als het kind een ander pad kiest dan het pad wat de ouders hadden bedacht.
Eugeen Liven d' Abelardo
Eye-0pener Diederik, maakte mijn dag weer goed! Ouderlijk gezag en respect hiervoor, klinkt zo raar tegenwoordig. Uiteindelijk, wie voedt wie op? Eugeen
Diederik
Fijn om te lezen dat mijn laatste kwestie in goede aarde bij je is gevallen. Dank voor je reactie Eugeen, waardoor ik dat dan ook weer hoor en door kan gaan met schrijven. Zo nu en dan hoor!