Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen of de ene kwestie na de andere dringt zich aan ons op; onthoofdingen, verkrachtingen, moord en doodslag, godsdienstwaanzin, dubieuze presidentskandidaten, corrupte banken, faillissementen, kwakkelende economieën en sjoemelende overheden vullen de voorpagina’s van de kranten. Terwijl duizenden ontheemde wereldburgers zich naar Europa bewegen op zoek naar een veilig thuis, voelen steeds meer thuisblijvers zich door falende overheden verwaarloosd, in de steek gelaten en van hun zelfrespect beroofd.
Als waar dan ook maar in de wereld de bestaansgrond onder de voeten van mensen wordt weggenomen, de klank van een individuele stem wordt gesmoord of de traditie van een geloof en cultuur wordt ontkend, dan is uiteindelijk de hele wereld in levensgevaar. Dit gevaar kan niet onschadelijk worden gemaakt door legers of politieke structuren. Deze gedachte alleen al getuigt van de hoogmoed van een niets en niemand ontziende, weinig zorgzame, ontzielde en aan materieel welzijn verslaafde samenleving. Een samenleving waarin het meest individuele en weerloze wordt onderdrukt door de ziekelijke controledrang van het collectief. Een eenzijdig materiële samenleving, die de levende mens beziet als een kostenpost die zich maar niet aan de voor zijn of haar leven door de overheid opgestelde begroting kan houden. De hoogmoed van zo’n samenleving komt niet alleen voor de val, die val is al gaande.
Maar stel je nu toch eens voor dat Hamlet gelijk heeft als hij zegt: “Er is meer in hemel en aarde, Horatio, dan waar je in jouw filosofie van kunt dromen.” Dan is het voorstelbaar dat er niet alleen kleine groepjes terroristen, in dienst van destructie en uniformiteit, werkzaam zijn in de wereld van nu, maar ook kleine groepjes idealisten, in dienst van creatie en eensgezindheid. Beiden groepjes onttrekken zich aan het zicht en zijn dus moeilijk te vinden.
Natuurlijk is de hele wereld op zoek naar terroristen die breken en slopen. Maar zoeken we nog wel naar idealisten die bouwen en scheppen?
Op steeds meer plaatsen binnen en buiten Europa ontstaan initiatieven in kleine groepjes mensen die zich niet zozeer verzetten tegen de blinde controledrang van achterhaalde collectieve structuren, maar zich daar gewoon niets van aantrekken. Het zijn vaak groepjes toegewijde en met elkaar verbonden mensen die op een zinvolle wijze, ieder met eigen capaciteiten, willen werken aan een toekomst waarin zij verkiezen te geloven en daarbij niemand en niets schade willen berokkenen. Het zijn groepjes mensen die aan zichzelf willen kunnen vertellen waarom zij doen wat ze doen en waarom ze dat met elkaar willen doen. In voorspoed en in tegenspoed. Bovenal zijn het groepjes individuen die samen willen werken voor een wereld waarin zij geloven en waarin voor iedereen plaats is.
De gedrevenheid waarmee op die plaatsen wordt geleefd, gewerkt, geleerd en gezorgd zal uiteindelijk het gevaar doen wijken van de gevolgen van het systematisch negeren en weg calculeren van alles wat kan leiden tot een waarachtig menselijke beschaving. In de Rotterdamse groep ‘Factory of Things’ verwoordt de initiatiefnemer Ron van Es het op Facebook als volgt: “Laten we mensen in een nieuwe keten van coöperatief denken zetten en samen de lastigste problemen oplossen. Want stel je toch eens voor dat we die denkkracht inzetten met mensen uit verschillende domeinen als creativiteit, business, proces en ondernemerschap.”
Ik verbeeld mij dat 2016 het jaar wordt waarin steeds meer mensen, in de confrontatie met de collectieve kwesties die zich aan hen opdringen, niet vergeten om het recht uit te oefenen om in hun individuele leven zelf te bepalen wat daar de kwestie is, voor zolang als dat voor hen de kwestie is.
Neem dan vooral contact met ons op!
