Een kwestie van inpakken – Diederik van Rossum

Niemand wordt echt blij van het gevoel ‘ingepakt’ te worden. Bij uitpakken ligt dat anders. Iemand die eens ‘goed uitpakt’ doet dat meestal tot vreugde van zijn omgeving. Inpakken doe je als je vertrekt en uitpakken als je arriveert. Beide handelingen wekken het bewustzijn op dat elk verblijf, waar dan ook, van tijdelijke aard is. Met ‘inpakken en wegwezen’ bedoelen we dan ook ‘vertrekken en verder gaan’.

Inpakken is een boeiende confrontatie met wat je zoal hebt verworven. Of je je nu afvraagt wat je wilt inpakken voor je vakantie, voor op weg naar je volgende huis, je volgende baan, je volgende partner of wellicht zelfs je volgende leven, in alle gevallen beslis je wat met je mee gaat en wat je achter (je) laat. Zo stimuleert inpakken het maken van keuzes met betrekking tot behaalde successen en mislukkingen.

Cadeautjes ontvangen we ook bij voorkeur ingepakt. Als op 5 december de zak van Sinterklaas voor de ogen van de aanwezigen is uitgestald, begint het mysterieuze uitpakritueel. Als je met name kinderen bezig ziet met uitpakken, dan valt op dat het koortsachtig doorgaan met uitpakken belangrijker is dan wat er uitgepakt wordt. Ook is de teleurstelling dat er niets meer is om uit te pakken groter dan de teleurstelling niet alle gevraagde geschenken gekregen te hebben.

Zo’n teleurstelling zie je ook wel eens bij volwassen mensen die geloven dat er in hun leven niets meer uit te pakken valt. Zij gaan bij de pakken neerzitten. Hoeveel vreugde zou ontstaan als zij dat wat ze ooit hebben uitgepakt opnieuw zouden inpakken om door te geven. Inpakken en uitpakken zijn dan ook niet alleen herinneringen aan onze tijdelijkheid maar ontsteken in ons ook het vuur om altijd maar weer door te gaan.

Wat zou de wereld er anders uit zien als we de gebeurtenissen waarin we verzeild raken, zouden ontvangen als verpakkingen van onvermoede geschenken. Niet alleen met Sinterklaas maar ons hele leven door. Stel je toch eens voor dat ook ons lichaam, ons gevoel en ons denken verpakkingsmateriaal zijn en dat we ons hele leven de tijd kunnen nemen voor het uitpakken.

Aristoteles heeft zo prachtig geschreven dat de ziel het lichaam vormt en zelf zonder lichaam is en daarom niet gelokaliseerd kan worden in een orgaan, een cel of een gen. Zo bezien is het dan de ziel die verlangt uitgepakt te worden. Elke keer als je dat verlangen voelt ben je dat bezielde kind van 5 december, dat het liefst maar steeds wil doorgaan met uitpakken en van geen ophouden weet.